Elke boom was als een mast.
Hij reef zichzelf omhoog als een zeil,
zonder veel houvast.
Hoe dun ook — hij reikte naar de top,
en de boom werd geveld, vanaf zijn kop.
Eerst werden de takken tot een trap gevouwd,
hij was er zo mee vertrouwd.
Op de volkstuin heette hij The Daredevil.
Ze zullen hem zwaar missen —
hij haalde zonder vrees alles neer
voor ze het wisten.
Wouter, je had soms veel woorden,
ze verlieten ononderbroken je keel,
tussen al het zagen door —
en vertelde dan over je bestaan.
Zonder jou —
durf ik geen grote boom meer aan te slaan.
Wouter, Wouter, wonderlijke man —
zelf geveld, nu zonder stam.
Hans van Keken, 18 oktober 2025