Dilemma

Ik verkeer met het Frans al een aantal jaren in een keuzeverlegenheid.

Ga ik het echt goed verstaan of laat ik het bij de mystiek van veel moois en onbegrepens .

Twee weken heeft het geduurd voor ik eindelijk de hand kon leggen op de cd quelqu’un m’a dit van Carla Bruni. Haar muziek had ik ontdekt tijdens een balletuitvoering. Ik was er meteen weg van.

Nu ik Bruni‘s cd afspeel, voel ik mij weer bekneld door die keuzeverlegenheid. De prijs zal hoog zijn, doorbreek ik de mystiek dan heb ik grote kans in een platvloerse wereld te belanden van alledaagsheden, niets meer extra ordinair. Want mijn Frans zal er ook door op vooruitgaan en dan ga ik te veel verstaan.

Wat mijn vakanties in Frankrijk nu juist zo aangenaam maakt, is het niet te hoeven verstaan in een café of restaurant: de klanken zijn er wel, de melodie van de woorden en een enkel woord wordt wel goed gehoord. Maar de rest gaat langs me heen als de wind, onbegrepen dus: geen dagelijkse platitudes aan mijn hoofd. Heerlijk: ik waan me altijd in een wereld die ik mij wens. Een waarin ik mij goed verstaanbaar kan maken en waarin ik kan verstaan alleen wat ik wil verstaan. Mijn wereld met alleen maar schoonheid. Hoe lang houd ik dat nog vol?

En nu met de cd van Carla Bruni dringt –zoals gezegd- dat dilemma zich weer aan me op. Van de titelsong versta ik een aantal woorden. De rest kan ik zelf invullen en ik dicht er de schoonste gedachten voor in. Maar de woorden zijn zo voorhanden via internet. Ik kan direct nagaan wat ze echt zingt.

De flarden die ik meen te verstaan

Iemand heeft mij gezegd, dat je nog van me houdt

Over rozen

Want hij is gek

Maar misschien blijft er nog……

Dat de tijd langs me glipt

De schoft

Het geluk

Ik herinner me je niet meer

Ik kan er al mijn verdriet, hoop en verwachtingen zelf in aanvullen. Kortom mijn wereld ervan maken en dat met de omfloerste voice-over van Carla Bruni. Wat wil je nog meer.

De Franse woorden hangen geprikt aan mijn muur. Tot nu toe stel ik het kijken er naar uit.

Hans van Keken, maart 2006